Οι Θνητοί Αστροναύτες είναι μια ομάδα εργασίας, ένα δημόσιο πρόγραμμα, μια συλλογή υλικών.
Βασισμένοι σε ένα ευρύ πεδίο δράσης, οι Θνητοί Αστροναύτες χρησιμοποιούν κοινούς χώρους και εξελίσσονται σταδιακά μέσω της συλλογικής εργασίας. Αναγνωρίζοντας τα μοντέλα εξάρτησης, το πρόγραμμα γεννιέται μέσα από συνδέσεις, με συνεργάτες από όλους τους τομείς της παραγωγής, καλλιτεχνικούς και μη, που προωθούν διαρκώς τις δραστηριότητες και τις διαδικασίες του. Η μετρική της θεσμικής διακυβέρνησης και η επισφαλής, ως επί το πλείστον παραμελημένη, θέση των καλλιτέχνηδων, φοιτητριών, των εκπαιδευτικών, αποτελούν τον πυρήνα του.
Σχεδιασμένο ως μια νομαδική δομή, παίρνει διάφορες μορφές μέσα από τις επαναλήψεις του, φιλοξενείται σε διαφορετικά ιδρύματα, χώρους και πλαίσια. Παραγωγή Θνητοί Αστροναύτες: Χάρης Γιαννούρας.
![]()
Ένα σεμινάριο σε συνεργασία με την ομάδα εργασίας Mortal Astronauts, που φιλοξενείται στην Ακαδημία Καλών Τεχνών Mainz.
Με αφορμή την κληρονομιά του έργου του Κώστα Τάκτση "Τρίτο Στεφάνι" (1962), οι φοιτητές θα εργαστούν σε μια συλλογική έκδοση. Το πρότζεκτ βρίσκεται σε διάλογο με την αντίληψη του Τάκτση για το πέρασμα στο πλαίσιο μιας ελληνικής μεσοαστικής οικογένειας.
"Το τρίτο στεφάνι" είναι ένα μυθιστόρημα του Κώστα Τάκτση. Ο Τακτσής έγραψε το κείμενο κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεών του εκτός Ελλάδας στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Το πρότεινε σε τρεις εκδοτικούς οίκους, αλλά το απέρριψαν. Τελικά εκδόθηκε το 1962 με έξοδα του συγγραφέα, αλλά δεν σημείωσε επιτυχία εκείνη την εποχή. Επανακυκλοφόρησε το 1970 από τις εκδόσεις Ερμής στην Αθήνα, γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία και καθιέρωσε τον Τάκτση ανάμεσα στους πιο γνωστούς πεζογράφους της γενιάς του. Το 1995-1996 μεταφέρθηκε σε τηλεοπτική σειρά.
(...)
![]()
Η πρώτη φάση του προγράμματος αποτελείται απο μια σειρά δημόσιων συναντήσεων με τον τίτλο Thieves & Pickpockets: The silent Histories of Unionizing. Οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούνται από συλλογικές αναγνώσεις, διαλέξεις, διαδικτυακές μουσικές συνεδρίες, προβολές, ένα ανοιχτό colloquium και μια προβολή. Το πρόγραμμα θα ξεδιπλωθεί σε επιλεγμένους χώρους και στο διαδίκτυο. Όλο το υλικό της έρευνας θα συλλεχθεί και θα αρχειοθετηθεί στο διαδίκτυο. Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον χρόνο και τον τόπο διεξαγωγής των εκδηλώσεων θα ακολουθήσουν εδώ.
Βασισμένοι σε ένα ευρύ πεδίο δράσης, οι Θνητοί Αστροναύτες χρησιμοποιούν κοινούς χώρους και εξελίσσονται σταδιακά μέσω της συλλογικής εργασίας. Αναγνωρίζοντας τα μοντέλα εξάρτησης, το πρόγραμμα γεννιέται μέσα από συνδέσεις, με συνεργάτες από όλους τους τομείς της παραγωγής, καλλιτεχνικούς και μη, που προωθούν διαρκώς τις δραστηριότητες και τις διαδικασίες του. Η μετρική της θεσμικής διακυβέρνησης και η επισφαλής, ως επί το πλείστον παραμελημένη, θέση των καλλιτέχνηδων, φοιτητριών, των εκπαιδευτικών, αποτελούν τον πυρήνα του.
Σχεδιασμένο ως μια νομαδική δομή, παίρνει διάφορες μορφές μέσα από τις επαναλήψεις του, φιλοξενείται σε διαφορετικά ιδρύματα, χώρους και πλαίσια. Παραγωγή Θνητοί Αστροναύτες: Χάρης Γιαννούρας.
Ένα σεμινάριο σε συνεργασία με την ομάδα εργασίας Mortal Astronauts, που φιλοξενείται στην Ακαδημία Καλών Τεχνών Mainz.
Με αφορμή την κληρονομιά του έργου του Κώστα Τάκτση "Τρίτο Στεφάνι" (1962), οι φοιτητές θα εργαστούν σε μια συλλογική έκδοση. Το πρότζεκτ βρίσκεται σε διάλογο με την αντίληψη του Τάκτση για το πέρασμα στο πλαίσιο μιας ελληνικής μεσοαστικής οικογένειας.
"Το τρίτο στεφάνι" είναι ένα μυθιστόρημα του Κώστα Τάκτση. Ο Τακτσής έγραψε το κείμενο κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεών του εκτός Ελλάδας στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Το πρότεινε σε τρεις εκδοτικούς οίκους, αλλά το απέρριψαν. Τελικά εκδόθηκε το 1962 με έξοδα του συγγραφέα, αλλά δεν σημείωσε επιτυχία εκείνη την εποχή. Επανακυκλοφόρησε το 1970 από τις εκδόσεις Ερμής στην Αθήνα, γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία και καθιέρωσε τον Τάκτση ανάμεσα στους πιο γνωστούς πεζογράφους της γενιάς του. Το 1995-1996 μεταφέρθηκε σε τηλεοπτική σειρά.
(...)
Η πρώτη φάση του προγράμματος αποτελείται απο μια σειρά δημόσιων συναντήσεων με τον τίτλο Thieves & Pickpockets: The silent Histories of Unionizing. Οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούνται από συλλογικές αναγνώσεις, διαλέξεις, διαδικτυακές μουσικές συνεδρίες, προβολές, ένα ανοιχτό colloquium και μια προβολή. Το πρόγραμμα θα ξεδιπλωθεί σε επιλεγμένους χώρους και στο διαδίκτυο. Όλο το υλικό της έρευνας θα συλλεχθεί και θα αρχειοθετηθεί στο διαδίκτυο. Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον χρόνο και τον τόπο διεξαγωγής των εκδηλώσεων θα ακολουθήσουν εδώ.
Η νοσταλγία συνδέεται συχνά με την επιστροφή στη θάλασσα. Οι υδάτινες περιοχές είναι ξεχωριστοί τόποι. Ακόμη και αν το κεφάλαιο και οι ροές του κάνουν τους ανθρώπους να τους αφήσουν πίσω για λίγο.
Έκθεση
Vessels & Catastrophes
Giles Bailey
Fiona Banner
aka the Vanity Press
Taemin Lee
Phung-Tien Phan
Le Bar sous le toit
with a film work by
Maria Lassnig
16.03.-22.04.2023
Εγκαίνια: Πέμπτη, 16 Μαρτίου, 19:00
Επιμέλεια: Χάρης Γιαννούρας
Mélange
Charlotte Perriand’s manifesto “Wood or Metal” was first published April 1929 in The Studio (no.441, pp.278-79). In its original form the text included a selection of words that were intentionally capitalized.
METAL
IT IS A REVOLUTION
NEW MAN
WHAT IS HIS HOUSE TO BE?
“MEUBLES”
MATERIAL NOW IN USE AND MATERIAL THAT OUGHT TO BE USED. THRUST
COMPRESSION
FLEXION
TECHNICAL CONCLUSIONS:
EIFEL TOWER
ÆSTHETIC
METAL
IT IS A REVOLUTION.
ÆSTHETICS OF METAL.
UNITY IN ARCHITECTURE
(...)
Ο Πόλεμος των Άστρων ήταν στην πραγματικότητα μια ιστορία για τα παράδοξα και τους αγώνες των οικογενειακών δομών. Τα έθιμα, οι επαναλήψεις, οι παραδόσεις καθιερώνονται προκειμένου να διαιωνίζονται οι νόρμες. Ορισμένες είναι καλές, άλλες λιγότερο καλές. Η νοσταλγία τείνει μερικές φορές να διαπερνά τις καθιερωμένες νόρμες και μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε καλύτερα πώς ζούσαμε μεταξύ μας, πώς εκτελούνταν οι κανόνες, γιατί παραβιάζονταν ή ίσως ακόμη και γιατί έπρεπε να παραβιαστούν για να διευκολυνθεί η κοινωνική αλλαγή σε ευρύτερη κλίμακα. Εδώ κοιτάζω με την απόλυτη περισσότερη ζήλια τον παππού μου να αγκαλιάζει τον αδελφό μου και ένα κέικ σοκολάτας που περιμένει υπομονετικά να φαγωθεί.Εξακολουθώ να αγαπώ πολύ τη σοκολάτα, έχω γίνει αρκετά μεγάλος αγκαλιάρης και επιμένω να βάζω τα μάτια μου σε πράγματα για τα οποία έχω μια τυχαία γνώμη.
Το σπάσιμο των πιάτων είναι μια ενδιαφέρουσα ελληνική παράδοση. Κάποιοι το βλέπουν ως καθαρτικό, ως μέσο έξαρσης και εξωστρέφειας, ως ένα μέσω και ένα πώς. Οι Έλληνες χειροκροτούν όταν σπάνε πιάτα, σκόπιμα και κατά λάθος. Μερικές φορές είναι απελευθερωτικό να σπάσεις την πορσελάνη, αλλά άλλες φορές είναι εξίσου ωραίο να τα βρίσκεις τακτοποιημένα σε μια παλιά πόρτα στο Βερολίνο.
Τα λουλούδια είναι αρκετά ενδιαφέροντα, ιδίως τα φρεσκοκομμένα. Μένουν μαζί μας για σύντομο χρονικό διάστημα, στέκονται όρθια, επιμέμνουν, κινούνται, ψιθυρίζουν μεταξύ τους και προφανώς παραμένουν ήσυχα. Εκτός από τη ρομαντική υποδοχή της αρχής του κύκλου ζωής τα λουλούδια είναι ένα μάλλον όμορφο κοινοτικό συμβόλαιο. Δίνοντάς τα σε κάποιον δημιουργείται η προϋπόθεση μιας απάντησης ή μνημονεύεται μια σημαντική στιγμή. Με βάση την αρχή του "δώρου" του Marcel Moss η έννοια αυτή έχει διατυπωθεί με την πάροδο των ετών ως μέσο δημιουργίας κοινωνικών σχέσεων μέσω της υποχρέωσης. Τα λουλούδια νομίζω ότι βρίσκονται ένα βήμα πιο πάνω από αυτό. Εισπνέουν, εκπνέουν, την κοινωνία και γεφυρώνουν μέσω της φροντίδας και όχι μέσω της υποχρέωσης.
Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε στη βόρεια Ελλάδα γύρω στο 1920. Σε ένα κοινωνικό πλαίσιο που διαμορφώνεται από τον ανδρισμό, αυτές οι τρεις γενιές γυναικών, φαίνονται στην αριστερή πλευρά της φωτογραφίας, αποδείχθηκαν σημαντική συμβολή στις ιστορίες των μητρικών γενεαλογικών γραμμών.
Τα μπλε σύννεφα είναι κάτι πολύ τρυφερό. Μπορούν να ιππεύσουν και να μεταφέρουν κάποιον αρκετά μακριά, είναι φτιαγμένα από νερό που στη συνέχεια λιώνει, στροβιλίζονται και κρύβουν πράγματα που δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί. Η Συννεφιασμένη Κυριακή είναι ένα παλιό ελληνικό τραγούδι που είναι μάλλον δύσκολο καταλάβει κανείς. Ίσως είναι ένα από αυτά τα βαριά μάτσο πράγματα. Αλλά υπάρχει ακόμα και κάποια λεπτή γλυκύτητα εκεί μέσα, ίσως όχι προσιτή σε όλους ή αμέσως. Πρέπει να σκάψεις μέσα από την ομίχλη για να φτάσεις στην καρδιά υποθέτω. Η εικόνα είναι ένα παιδί ντυμένο σύννεφο.Η μαμά του έφτιαξε τη στολή. Παρόλο που τα χρώματα δεν ταιριάζουν σαφώς, το έκανε έτσι κι αλλιώς επειδή του άρεσε πολύ περισσότερο η ιδέα των μπλε σύννεφων σε έναν λευκό ουρανό.
Αυτό το πλαστικό ρολόι τοίχου πιθανότατα χαρίστηκε σε κάποιον ως ανάλογο διαφημιστικό προϊόν από μια μεγάλη κατασκευαστική εταιρεία στη βόρεια Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Αιωρούμενη μεταξύ της γέννησης της σύγχρονης διάδοσης της πληροφορίας και της κληρονομιάς της πρώτης φάσης της παγκοσμιοποίησης, εκείνη η εποχή κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στην πολιτική της Νότιας Ευρώπης. Ήταν η εποχή που μας έκανε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη ανάμεσα στο φτωχό παρελθόν του οποίου ήμασταν τιμητές και στο φωτεινό πλαστικό μέλλον της νεοφιλελεύθερης συνεργασίας που λάμπει στον ορίζοντα, γνωστό ως Ενωμένη Ευρώπη. Το να είσαι στην ώρα σου είναι ζωτικής σημασίας όταν κάποιος άλλος νομισματοποιεί το ωράριό σου. Τα ρολόγια είναι επομένως σημαντικοί παράγοντες. Μην υποτιμάτε την ανατρεπτική δύναμη ενός διαφημιστικού αντικειμένου που αντέχει στο χρόνο.